גוט.
צופרידן.
נישט אזוי ווייט פאר מיר (איך בין דאך מחונך אויף נישט צו דארפן גארנישט פאר מיר אליין) ווי פאר מיינע טייערע קינדערלעך.
אבער.
איך מוז בלייבן אינעם געטא.
איך האב נישט קיין ברירה.
פארוואס? איז אזוי;
מיין מאמע תחי' האט נישט קיין לעבן. מיין טאטע יחי' האט נישט קיין לעבן.
זייער איינציגע טרייסט איז אז זיי לעבן(?) אויף אן אופן וואס ברענגט נחת רוח להבורא ית', און דאס, און נאר דאס, איז גוט זיס און לעכטיג.
אלזא, אויב איך וועל לעבן אנדערש ווי זיי וועט דאס זיי מאכן קוועסטשענען זייער גאנצע אידאלאגיע, וואס איז אזוי אויך היבש שוואך..
און איך האב נישט דאס הארץ דאס צו טוהן צו זיי.
איך מיין אז איך בין נישט דער איינציגער, אדרבה לאמיר טאקע הערן פון אייך, חשוב'ע ליינער, שפירט איר אפשר אויך אזוי אדער ענליך?
